Unha distracción humana pódete matar

Hai tempo xa, que nas travesías de Galicia puxeron radares; aínda algúns facían prender a luz vermella dun semáforo, que che facía parar. Nunca se recoñeceu que tiveran un fin económico, é dicir: recadatorio; de ganar cartos. Semella que este invento tan cativo supón gastar cartos, xa que logo non estaba incluído na infraestrutura de Renfe na perigosa curva de Angrois, pero si houbo diñeiro para poñer unha cámara de vídeo, non quero pensar que por se acontecía un accidente. Evidentemente coido que si estivera o dispositivo de radar que avisara do perigo ó condutor, ou ben frease o convoi, o sinistro non tería acontecido.

Pasada unha semana xa, dende o horroroso suceso, non teño coñecemento de que se pediran dúas cousas que eu penso precisas; aquí as deixo coma propostas:

Unha para o fiscal, de tal xeito que investigue a responsabilidade penal dos técnicos do proxecto e dos políticos que decidiron a inversión pública, por non incluír esa, ou outras medidas de seguridade, no incomprensible deseño dun traxecto de alta velocidade que presenta tramos tan anguriosos como a devandita curva (de oitenta quilómetros hora, pouco despois dun tramo de 250) Tamén se a cesión das imáxenes do vídeo do accidente reportou algún beneficio económico; non vaia ser.

A outra, que namentres non se corrixan estas trampas mortais, no billete que se merca para poder viaxar por estes tramos poña: “unha distracción humana pódete matar”

Axudemos a un ser humano que se despistou, pois teña ou non responsabilidades penais, os responsábeis superiores son outros.

A disxuntiva no Psoe hoxe

Querida Bea.

Bea, eu teño por costume diferenciar entre as siglas e as persoas; agora ben, cando unha persoa ostenta un cargo público dun partido e pertence á dirección do mesmo, ten que ter presente que publicamente ten que asumir as críticas á ese partido, ao marxe da súa postura persoal, incluso se é de loita dentro do mesmo partido. Ninguén discute que o PSOE, en unión co PP e CIU, venderon aos cidadás, cambiando o artigo 135 da Constitutución, e iso fainos corresponsables de que os bancos tomaran o poder por encima das cidadáns. O indulto a Alfredo Sáez, xa é o colmo dese empoderamento bancario en contra do pobo. Coma ben dicía Ada Colau no discurso na Comisión Parlamentaria da ILP da PAH, que era o discurso da cidadanía (Sociedade Civil) que é quen ten que ter o poder, hai unha estafa das entidades financeiras, na que son corresponsable os partidos que a propician e legalizan, que chega a responsabilidade criminal no caso das mortes por suicidio. Isto é moi grave, e é froito da aplicación das políticas neoliberáis por parte dos partidos da dereita, e tamén do PSOE. Resolver esta disxuntiva dentro do teu partido, non é cuestión de persoas se non de programas, nos que claramente se decida apostar por unha economía marxista, de claro compoñente social, que se una á loita dos traballadores e dos parias da nosa sociedade (enfrontándose con claridade ao poder da banca) En tanto isto non ocorre aos militantes do PSOE, non lles queda outra que aguantar o rexeitamento público manifesto e incluso subido de ton.

Esta realidade non se pode tapar, e cada quen pódea expresar. Que ex ministros abandonen unha manifestación onde estorban, pola presión da cidadanía indignada, é normal mentres non rectifiquen. Ti mesma, Bea, marchaches dunha concentración contra os deshafiuzamentos, na praza do Concello de Ferrol, despois da lectura do manifesto, supoño que chea de vergoña; tan só Celso tomou a palabra a micrófono aberto, para desculpar a actitude do PSOE.

Alexandre, Bea, é un dos nosos; que as formas, que min me parecen satíricas e axustadas, non sexan vistas así por Martín e Ocampo é normal, que o digan estes compañeiros tamén. Agora, iso non pode tapar a realidade e as responsabilidades dun Partido. ¡A loitar, Bea, e se non consegues que o partido cambie, pois xa sabes: non o representes.