sábado, 6 de diciembre de 2014

6 de decembro


A efeméride hoxe é: 78 anos e medio de franquismo. Certo é que o ditador a súa morte deixou todo atado e ben atado.
 
Daquela, no 78, era tanto o medo que tiñamos ó derramamento de sangue entre irmáns que incluso o meu partido comunista fixo unha forza feroz para o si á Constitución; traballamos arreo. Máis moitos , que votamos tamén Non, agardabamos seguir sendo, ó día seguinte, o que eramos, comunistas na busca dunha República Social, nun Estado con verdadeira Democracia e Federal cás catro Nacións que o forman. Pero impedíronnos mexar fora do testo, tamén non nos deixaron pensar fora do Texto, o politicamente correcto significaba aceptar o mercado como locomotora da economía, aceptar a Europa que había (entón aínda con muro de Berlín que permitía negociar un Estado de Benestar), aceptar e logo xunguirse ó exército do imperio capitalista, e tamén asumir o que deixara atado o morto: a súa monarquía (aínda hoxe hai quen mantén que o abdicado monarca de Franco non tivo nada que ver co 23 F, ou incluso que o fixo ben), a súa bandeira con algún retoque, o seu colonialismo do imperio (“Una, grande y libre capital Madrid” – chamamballe eufemisticamente: “café para todos”-), e sobre todo o seu Concordato con Roma, cá sola diferencia de poñer no papel o nome de Estado Laico, que lles posibilitou, por enriba, manter intacto o seu poder de alineación (tal que o mesmo Mussolini) dende o seu control absoluto da ensinanza. Así que asumimos como normal todo isto , tan só lles quedaba, pouco a pouco, gañar terreo: a cruz na Renda, o pagarlles nós os seus catequistas na escola, a suspensión dos impostos aínda nas súas empresas de maior lucro, o poder notarial da súa palabra para inmatricular propiedades públicas e volver atrás cousas coma a Educación para a Cidadanía, o aborto, proclamar a muller na casa sumisa ó seu macho, até sacar a foto destes días, en pleno día, no centro de Madrid: unha pequena en primeiro plano saudando coma no nazismo, en compañía de adultos, coma facían moitos bispos cando levaban baixo palio ó ditador.

Hoxe se algo perdemos foi o medo o enfrentamento sanguento entre nós; ninguén propugna a violencia para conquistar o poder: imos, marchamos, mareamos cás mans en alto ou entrecollidas (a violencia, a intolerancia, a mordaza é deles), conseguimos pararlles os pés a moitos banqueiros, botar a ministros e a Esperanza que tiñan, obrigamos á Xustiza a que nos dea a razón nas cláusulas abusivas, protexemos que haxa xuízas e xuíces que se atrevan a loitar contra o franquismo e a súa corrupción, incluso a real (aínda que outros xuíces caian con condenas excesivas).

Necesitamos unha Constitución de verdade, hoxe podemos conseguilo se todas os asoballados nos xuntamos contra o inimigo común: a casta do 78.

martes, 22 de abril de 2014

Socialemocracia e Eurocomunismo




É hora xa de facer autocrítica construtiva que nos sirva para sabermos o que temos que facer para combater o neoliberalismo que, cada vez máis, nos excraviza.

Na década do setenta socialdemócratas e eurocomunistas incorremos un erro histórico para a loita obreira e das clases humildes e excluídas da sociedade moderna, isto foi aceptar o mercado como motor da economía, pensando que desde o Estado podíamos poñer medidas para controlalo; esta aceptación supuxo que nos cederan momentaneamente en Europa un estado de Benestar e uns avances importantes na conquista dos nosos Dereitos e desenvolvemento Social, na Sanidade e o Ensino, pero a cambio eles puxeron en práctica os seus métodos alienantes a través do seu Poder Mediático e o seu control absoluto do Ensino e formación dos cidadáns, solapando o poder eclesiástico, facendo individuos sen capacidade crítica, enganchados a un consumismo atroz de tal xeito que transformaron o ímpeto revolucionario do Maio do 68 en un aburguesamento masivo dos dirixentes de ese movemento, das masas obreiras e dos estudantes, até o punto de facerlles pensar que liberdade é escoller entre Pepsi-Cola ou Coca-Cola, Burger King ou Mcdonalds ou ben un pantalón Levis ou Pepe Jeans, chegando a xente a pensar que a felicidade é ter unha segunda vivenda no monte ou na praia, cambiar de coche, televisor e lavadora cada 2 anos, ou de roupa, móbil e peiteado cada 6 meses, sendo a aspiración máxima de eses individuos ter unha pizza e un Red Bull, mentres espera sentado no sofá que Messi meta un gol para saír sorrindo á rúa (Non estou moito no tema, mais semella que agora ten que marcar o gol un Cristiano por iso Rouco Varela, o ministro do Interior e outros saen tanto na moviola) Con isto a maioría dos obreiros transformáronse en burgueses alineados, rematando a loita de clases, imprescindible para ganarlles a partida o imperialismo neoliberal.

Non serei eu quen diga que naqueles tempos se puidera facer algo mellor que alistarse na Socialdemocracia ou no Eurocomunismo para favorecer a clase obreira, mais estamos en hoxe, e por tanto o recoñecemento de ese erro histórico ten que valer para corrixilo e volver a ser obreiros e estudantes revolucionarios, renunciando o consumismo e perpetrar loita de clases para derrotar, no primeiro lugar, ó Mercado e implantar a Economía Planificada ó menos nos sectores que implican os Dereitos Humanos Fundamentais: Alimentación e Enerxía, Traballo, Vivenda, Sanidade e Ensino; en segundo lugar acabar ca idea da empresa neoliberal (é un ente para o lucro do empresario) e en consecuencia leva implícito a explotación dos traballadores; e por último establecer dunha maneira efectiva Nacións e Estados Republicanos, Democráticos e totalmente Laicos.

Nada deste proceso revolucionario debe asustarnos porque a loita vai a ser pacífica e sen violencia, si ben contundente e de Insubmisión para as Leis e Órdes abusivas e imperialistas; de acción permanente e asfixiante para o poder, pero sobre todo ten que ser de participación masiva xa que somos máis dun 90% os perxudicadas, agredidos e desposuídas dos nosos Dereitos. A loita será pola Democracia seria, con un sistema Electoral Proporcional puro e mellorado de tal xeito que todos os votos teñan representación parlamentaria. Iso si, os partidarios de dar o poder a esquerda teñen que esixirlles, unha vez no poder, que promovan programas socialistas tales como que os emprendedores en vez de ir a escolas neocapitalistas para ser empresarios e explotar ás traballadores, se formen para ser cooperativistas e xestionar as empresas de forma asemblearia na percura de dar un servizo ou producir un ben que necesiten as cidadáns en función dunha Economía Planificada (e non polo lucro) sendo este tamén o obxectivo na Universidade, Investigación, etc.
A esquerda no poder ten que conseguir facer públicas (de todos) as empresas que produzan bens e servizos fundamentais (xa mencionados antes) A esquerda no poder ten que lograr unha Sociedade Republicana, Democrática e totalmente Laica, de feito e de dereito, sen participar en actos de liturxia de ningunha relixión; así mesmo implantar, sen ningún tipo de represión: o dereito a decidir das persoas sobre o seu corpo e a súa Vida (e morte); a súa liberdade de pensamento, información, expresión, reunión e uso responsable dos Recursos da Natureza. A esquerda en definitiva ten que manifestar con claridade que a riqueza non a produce o capital, se non o Traballo de cada un das cidadáns, logo ser consecuentes cando alcance o Poder.

jueves, 2 de enero de 2014

Doente


Coido que miña bitácora non é o mellor espello onde reflectir ó mundo as miñas cousas particulares: paréceme egocéntrico, agora ben a excepción é a causa da miña enfermidade.
Son doente e non é nada doado selo, e moito menos ser un bo doente.
Nas 3 semanas que levo vivindo no hospital, que para min supón o primeiro ingreso da miña vida, xa fixen moitas cousas:
As que máis deixarme levar por unha morea de grandes profesionais, mulleres e homes, que co seu saber e dedicación anónima, sacan adiante a saúde de tantos de nos. Defendo aquí a Sanidade Pública Universal e gratuíta.
Nalgún caso opúxenme o que dicían de facer, ou mesmo rexeitei un medicamento a enfermeira e médico incluído.
Noutro pedín que me pautaran un medicamento que me suprimiran 6 días antes e así fixeron.
Aínda fixen unha reclamación ó Defensor do doente.
¿E da miña doenza dirédesvos.
Non é doada e ten moitos riscos. E moi dura. Mais posto a elo voume poñer testudo por saír adiante aínda que só sexa para poder poñer outra entrada nesta vosa bitácora.

¡Ah, esquecíaseme: mañá baixo a quirófano.